Rozdział I

Dzwon w kaplicy sierocińca zabrzmiał głośno. Dzwon, który bije o szóstej rano, w południe i o szóstej wieczorem. Był on nazywany „Dzwonem Nadziei” przez Seiyę i jego przyjaciół. Seiya lubił ten dzwon. Jego dźwięk zdawał się leczyć zranione serca dzieci, które przeszły wiele w swoim życiu bez rodziców.

Pewnego dnia, przed szóstymi urodzinami Seiyi, dzięki wpływom Mitsumasy Kido, prezesa Fundacji Graude, Seiya został rozdzielony ze swoją siostrą, Seiką. Wtedy nie mógł już więcej słyszeć dźwięku dzwonu.

- Siostrzyczko, ten dźwięk. Słyszałem już kiedyś coś podobnego, zanim tu trafiliśmy.

Kiedy pewnego dnia Seiya powracał do swoich wspomnień, przypomniał sobie, jak Seika raz mu powiedziała:

- Seiya, zanim trafiliśmy do sierocińca, niedaleko naszego domu była również kaplica. Kiedy słyszałeś, jak bił dzwon, biegałeś dookoła i krzyczałeś: „Ding dong!”

- Uhm... – Seiya już dawno zapomniał, jak wyglądali rodzice, ale ciągle pamiętał o tym, co siostra powiedziała mu tamtego dnia.

Siostrzyczko, gdzie jesteś...

– Seiya, Seiya! – głos Makoto sprowadził Seiyę na ziemię.

Po pokonaniu asasynów wysłanych przez Wielkiego Mistrza Arlesa z Sanktuarium, Seiya cieszył się długo oczekiwanym, choć krótkim wypoczynkiem. Odwiedził swój dawny sierociniec. Stał przed głównym wejściem, po czym powitał go dźwięk dzwonu. Bez zastanowienia Seiya spojrzał w górę na dzwon i przypomniał sobie rozmowę z siostrą.

- Tak, Makoto?

Największy rozrabiaka z sierocińca, Makoto, stał razem z Akirą i Tatsuyą i uśmiechając się szeroko, powiedział:

- Seiya! Wołaliśmy cię, a ty nic. Czy ty... Znowu myślałeś o Miho?

- Tak, tak.

– Dobrana z was para. – Akira i Tatsuya wtórowali słowom Makoto.

- Przestańcie gadać bzdury! Patrzcie, mam dla was prezent!

Makoto wziął prezent i go rozpakował.

- Miho, Seiya przyjechał!

Makoto i reszta nie potrafili kryć swojej radości. Wbiegli prosto do sierocińca, ciesząc się. Seiya, widząc uśmiechnięte dzieci, całkowicie zapominał o tym, że jest Rycerzem Pegaza i dla nich był po prostu Seiyą.