DEMON

Termin pochodzi od greckiego słowa „daemon”, czyli „boska moc”. W religioznawstwie pod pojęciem demona rozumie się istotę nadnaturalną, zajmującą pozycję pomiędzy bogami a ludźmi, posiadającą cechy na wpół boskie, na wpół ludzkie. W wielu kulturach (np. słowiańskiej, celtyckiej, itd.) człowiek po śmierci mógł stać się demonem, co było zwykle związane z okolicznościami w jakich następował zgon lub z jego „prowadzeniem się” za życia.  Zazwyczaj demony były nieprzychylne ludziom, chociaż nierzadko zdarzały się też takie, które były dla nich neutralne lub wręcz przyjazne. Chrześcijaństwo inaczej pojmuje znaczenia słowa „demon”, mając na myśli istoty podporządkowane Szatanowi, tudzież z nim tożsame.  W chrześcijańskim rozumieniu demon zawsze jest istotą złą, nakłaniającą ludzi do grzechu, a nawet próbująca ich opętać.

Demona najczęściej wyobrażano sobie pod postacią drapieżnego zwierzęcia; pojawiającego się w nocy w miejscach dla człowieka niebezpiecznych (np. bagna, puszcze), tajemniczych i budzących grozę (np. cmentarze). W wielu kulturach demony często pełniły funkcję strażników / opiekunów określonego terytorium, miejsca, osoby, czy rodu. W sztuce demony te najczęściej przedstawiano pod postacią ludzką lub pół ludzką, pół zwierzęcą.

Demony życzliwe ludziom (np. w mitologii słowiańskiej – ubożę) zwykle sprawowały opiekę nad człowiekiem, czy też jego domostwem, zagubionym wskazywały drogą, ochraniały w czasie podróży. Demony neutralne wobec człowieka (np. słowiański borowy) strzegły lub opiekowały się określonym miejscem (np. cmentarz, las) lub jakimś skarbem. Dopóki człowiek nie zakłócał ich porządku lub w istotny sposób nie ingerował w ich „środowisko naturalne” nie wyrządzały mu żadnej krzywdy. Najbardziej niebezpieczne okazywały się być demony, które podżegały do zła, były zdolne opętać człowieka, szukały zza grobu zemsty, czy z zazdrości/nienawiści nękały śmiertelników. Część z nich (jak np. wampiry, wilkołaki) żywiła się ludzką krwią lub mięsem. W niektórych religiach (np. chrześcijaństwo) człowiek mógł zawrzeć pakt z demonem - zwykle podpisany własną krwią. Na mocy tak zawartego układu demon służył człowiekowi przez jakiś czas lub wykonał dla niego określone w umowie zadanie - w zamian za to zabierał duszę śmiertelnika do Piekła lub pożerał ją.

Przed niebezpiecznym działaniem demonów mogły chronić:

- odpowiednio wypowiadane magiczne formuły, zaklęcia

- artefakty,  amulety, relikwie, itd.

- modlitwy, rytuały

Sprawdź Źródla

Tekst: Lady_Hekate      |     oprawa graficzna: Jamnik_sst     |