Kiedy wchodziłam w uniwersum, które stworzył pan Kurumada, byłam mocno nieusatysfakcjonowana faktem, iż – bądźmy tu szczerzy – autor popełnił wiele błędów przy tworzeniu. Błędów, na które profesjonalista nie może sobie pozwolić (a przynajmniej nie dzisiaj). Pomyślałam sobie wówczas wtedy: "Co by było, jakby pozwolić komuś innemu popracować nad tym uniwersum? Jak podszedłby do tego fan, który dodatkowo świetnie rysuje?" I wtedy właśnie dowiedziałam się, że prequel oryginalnej serii "Saint Seiya", czyli "The Lost Canvas" jest stworzony przez fankę oryginalnego dzieła pana Kurumady. Pani Shiori Teshirogi zaczęła wydawać swoją mangę w sierpniu 2006 roku, zaledwie kilka miesięcy po tym, gdy pan Kurumada zaczął tworzyć kontynuację swojego dzieła, czyli "Saint Seiya: Next Dimension". Obie mangi zaczęły wychodzić niemalże równocześnie. Co więcej, pani Teshirogi wykorzystała część postaci, które występowały również w "Next Dimension". Początkowo bowiem "The Lost Canvas" miało być swoistą interpretacją wydarzeń, ale w ostateczności wyszło, że zostało czymś, co można nazwać "alternative universe". Na czym polegają różnice?

Akcja mangi rozpoczyna się w latach 40. XVIII wieku (choć retrospekcjami wraca także do wydarzeń wcześniejszych). Rozpoczyna się nowa Święta Wojna pomiędzy Ateną a Hadesem. Tym razem Atena reinkarnuje się w ciele prostej dziewczynki z sierocińca o imieniu Sasha. Do Włoch wraz z misją zSanktuarium przybywa Dohko, Rycerz Wagi (znany z oryginalnej serii), gdzie przez przypadek poznaje Tenmę, który przejawia moce typowe dla Rycerza Pegaza. Dohko postanawia zabrać chłopca i trenować go w Sanktuarium, by przygotowywać go do wojny z wrogiem, który tym razem wybrał sobie ciało Alone'a, brata Sashy.

I w ten sposób rozpoczyna się właściwa akcja mangi, która ostatecznie kończy się na 223 rozdziałach (i epilogu), zawartych w 25 tomach. Oprócz tego warto dodać, że cały czas wychodzą Gaideny, czyli dodatkowe, poboczne historie o wybranych Rycerzach. Zapewne po dwóch sezonach anime, jakie zaserwowało nam studio TMS Entertainment, pojawia się pytanie, czy warto czytać mangę? Odpowiem krótko: zdecydowanie tak.

Wprawdzie w stosunku do anime nie ma znacznych różnic, anime było dość wierną ekranizacją, ale ma jedną wadę – urywa się akurat na momencie, w którym akcja dopiero zaczyna się rozkręcać. Ostatni odcinek anime odpowiada bowiem 95 rozdziałowi mangi. Tymczasem akcja toczy się dalej, a główne wątki pozostają nierozwiązane. Kolejną z zalet z zapoznania się z mangą jest to, że w dalszych rozdziałach pojawiają się nowe, bardzo intrygujące postacie, jak np. dwaj Rycerze Bliźniąt ze swoją zawiłą i ciekawą historią, a także Rycerz Lwa. Poznajemy również bliżej Rycerza Skorpiona i Rycerza Wodnika, którzy pojawili się tylko na moment w anime. Wyjaśnia się bardzo wiele tajemnic i co najważniejsze moim zdaniem – mamy tutaj wrogów, którzy nie są źli dla samego bycia złym, a są zdolni do refleksji, przemyśleń, mają swoje motywy i uczucia. Oprócz tego w dalszych rozdziałach opowieść o Zaginionym Płótnie doświadczymy bardzo ciekawych i niespodziewanych zwrotów akcji. Czy są jakieś wady? Cóż, gdybym miała mówić o nich bliżej, musiałabym mocno zaspoilerować fabułę mangi. Powiem więc tylko, że wady 

wiążą się z pewnymi niedopowiedzeniami i brakiem wyjaśnienia niektórych motywów. Ale nie przeszkadza to w niczym w odbiorze całości, która jest ładną i zwartą kompozycją (bardzo mi się podoba epilog, którego akcja toczy się na krótko przed rozpoczęciem oryginalnej serii o Rycerzach).

Co z aspektami technicznymi? Kreska pani Teshirogi bardzo przypadła mi do gustu. Kadry są duże,

jasne, wyraźne, więc moje oko nie męczyło się przy czytaniu mangi (niestety, zbyt ciemne kadry to dla mnie powód, dla którego odstawiłam na razie Episode G). Postacie są przy tym dość ładnie narysowane,mimo że czasem pani Teshirogi miała problemy z proporcjami. Wszystko jednak wynagradzają postacie i fabuła. No i w tym przypadku to raczej mistrz powinien uczyć się od ucznia – gdyby tylko oryginalna seria była właśnie tak narysowana…

Komu mogę polecić „The Lost Canvas”? Czy można przeczytać mangę, nie znając oryginału? Są to trudne pytania. Z jednej strony jest to prequel, który opowiada o wydarzeniach przed oryginalną serią, a więc sporo rzeczy jest wyjaśnione jakby „od podstaw”, że osoba nieznająca mangi pana Kurumady raczej nie będzie miała problemów ze zrozumieniem. Z drugiej strony jednak umykają pewne smaczki, takie jak chociażby porównania danych postaci (np. być może komuś Atena może się nie podobać, ale jeśli zna Saori Kido, to raczej zdecydowanie wybierze Sashę jako tę lepszą, a przynajmniej było tak w moimprzypadku). Mimo wszystko manga powinna przypaść do gustu tym, którzy lubią mitologię grecką połączoną z ciekawą, tajemniczą historią, która śmiało wpisuje się w gatunek shounen. Na pewno wrażeń (w postaci walk) nie zabraknie. Oczywiście manga to również pozycja obowiązkowa dla tych, dla których anime to było za mało (choć wciąż czekamy na trzeci sezon). Dla mnie w każdym razie lektura opowieści o Zaginionym Płótnie była czystą przyjemnością. 

MOJA OCENA: 9/10

26.10.2014

Autor: MissCath

Grafika: Verien