ABZU

Mitologia sumeryjsko – akadyjska i babilońska (starożytnej Mezopotamii).

Wersja sumeryjsko – akadyjska:

Na terenie starożytnej Mezopotamii wierzono, że każde źródło, każdy strumyk, każda studnia czy rzeczka czerpie i uzupełnia swoją wodę z oceanu wody słodkiej – dzięki czemu ich wody miały nigdy nie wysychać. Ocean ten był usytuowany głęboko pod powierzchnią ziemi i nosił nazwę Abzu.

Przeciwieństwem Abzu był ocean wody słonej, który miał otaczać całą ziemię.

W niektórych mitach sumeryjskich, aby dostać się do Podziemnego Królestwa władanego przez boginię śmierci Ereszkigal i jej małżonka Nergala, należało przekroczyć świętą Rzekę Umarłych (Hubur) nazywaną lub utożsamianą z Abzu.

Uważano, że bóg wód i mądrości Enki zamieszkiwał wraz ze swoją żoną Damgalnuną i matką Namną pałac, który w okresie przed stworzeniem człowieka nosił nazwę Abzu.

W Eridu miała znajdować się świątynia boga Enki nazywana „Domem Abzu” czyli E-abzu.

Wersja babilońska

Babilończycy identyfikowali Abzu z prastarą istotą przedwieczną, ukochanym bogini i personifikacji wód słonych Tiamat, który został zabity przez boga rolnictwa, rzemiosła i mądrości Ea. Na zmasakrowanym ciele Abzu Ea miał wybudować wspaniały pałac, który uczynił swoją siedzibą.

W niektórych mitach syn Ea – najpotężniejszy z bogów babilońskich MARDUK - był często  identyfikowany z samym Abzu i tak też nazywany. Czasem określano go mianem „pierworodnego syna Abzu”

Bibliografia:

1.   Black J., Green A., Słownik mitologii Mezopotamii, Katowice 1998
2.   Bielicki M., Zapomniany świat Sumerów, Warszawa 1966
3.   Chester G. Starr: A History Of The Ancient World, Oxford 1999
4.   Łyczewska K., Szarzyńska K., Mitologia Mezopotamii, Warszawa 1989
5.   Mitologie świata. T.14, Ludy Mezopotamii, Warszawa 2007

Sprawdź Źródla

Tekst: Lady_Hekate      |     prawa graficzna: Jamnik_sst     |           Korekta: verien